Hanzestad Doesburg is een mooie oude stad aan de IJssel. Tijdens een ritje per paardenkoets vertelt stadsgids Francien ons allerlei dingen over de plaats, zoals waarom de Bergstraat het “Verbrande Stroatje” wordt genoemd (ooit stonden er alleen houten huizen en vloog alles in brand) en natuurlijk het heldenverhaal van meneer Haanappel.
De Waag in Doesburg
“Mijn achternaam is Haanappel” zegt Francien “Ik zal jullie later vertellen waarom dat zo bijzonder is.” Eerst komen we langs de oudste horecagelegenheid van Nederland; de Waag. Vroeger dronken mensen alleen maar bier, omdat het water niet schoon genoeg was om te drinken. De Waag was een handelshuis waar mensen spullen binnenbrachten om te verkopen en er bier voor terug kregen als ‘betaling’. Nu kun je er nog steeds allerlei soorten bier krijgen, maar óók de beste mosterdsoep van Doesburg (ze hebben er een prijs mee gewonnen).

Torensteegjes rondom de Martinuskerk
Bij de Martinuskerk wijst Francien op de Torensteeg. “Vrijwel elke kerk heeft zo’n steeg tegenover de ingang. Die werd gebruikt om paarden doorheen te laten lopen. Die trokken dan via een katrol de stenen omhoog om de toren te kunnen bouwen.”

De heldendaad van meneer Haanappel
Op een hoek van de Martinuskerk zit een wel héél merkwaardige steen met een handafdruk erin. De “Haanappelshand” is een aandenken aan de dag, héél vroeger in 1700, toen de kerktoren nog van hout was en in brand stond. Meneer Haanappel bedacht zich geen moment en rènde naar boven om de brand te blussen. Te laat… De toren stond al in lichterlaaie en ook de trap naar beneden vatte vlam. De enige uitweg die meneer Haanappel zag was door zich via het klokkentouw naar beneden te laten zakken. Het touw schuurde door zijn handen en toen hij beneden aankwam, zat er bijna geen vlees meer op. Zijn vrouw schrok er verschrikkelijk van…
Francien: “Drie op de vijf afstammelingen van Haanappel hebben om die reden nog steeds eelt op de handen.” Ik neem haar mooie verhaal met een flinke korrel zout.
Even later rijden we door hartje Doesburg. “Kijk, daar heb je er één!” zegt Francien, “Een Haanappel.” Ze vraagt aan hem of hij misschien aan ons zijn handen wil laten zien. Dat wil hij wel en verdraaid! Hij heeft inderdaad eelt op zijn handen!!

Lees verder
In Doesburg kun je een bezoekje brengen aan het indrukwekkende Lalique museum, of houd de kalender in de gaten voor de jaarlijkse Doesburgse Hanzfeesten.
Lees ook de verhalen over de andere Hanzesteden: Elburg, Harderwijk, Deventer en Zutphen en Jacomijn schreef over haar bezoek aan Hanzestad Kampen.
Dit artikel werd geschreven op dag 52 van mijn fietstocht: 5000km fietsen door de Gelderse Streken.

Mirre
Laatste berichten van Mirre (toon alles)
- Götakanaal: Het blauwe lint van Zweden [220km] - 3 december 2024
- De Turfroute fietsen [231km] - 1 juli 2024
- Fietsroute Vlieland: Uitwaaien op het Wad - 29 mei 2024
24 Reacties
Ha! Je bent nu met het pontje bij Olburgen gegaan!
waarheid ik was er ook bij met de brand ha ha prachtige foto’s op je blok Mirre slaap lekker en niet zeeziek worden hoor
Jose Haanappel
Dat incident heet werk. Duh. 🙂
Wat leuk dat ik je vandaag in Doesburg tegenkwam!
Ja echt toevallig!!
Was een leuke rit in de huifkar en kom nog eens terug naar Doesburg! Veel succes !!
En bedankt voor de mooie verhalen ?
Zou zo maar kunnen als ze stevig met hun handen moeten werken.
Was weer een mooi verhaal . Vandaag weer een mooie dag geniet ervan!!!
Heerlijke stad Doesburg
Dat is waar. Vroeger bij een collega kwam iemand van de familie Haanappel en zin had echt e handen vol eelt. Was een verhaal van de toren.
Wil je mijn handen zien?
Ja! Foto ?
Waarheid
Mijn oma was Maria Haanappel, ze trouwde in 1900 met Joh. Benraad en ja hoor, de eelthanden heeft ze aan de Benraadjes doorgegeven!!!!
Mijn hand
Ook familie van de Haanappels?
zie t verhaal van m’n moeder hieronder
Jet Starink
Eelt handjes van Jet Starink en mijn dochter Puck Veldhuizen.
Ook familie van haanappel?
Ja… Mijn moeder is Paulien Benraad en haar oma was maria haanappel.
Dus de legende is waar!