De eerste twee uur loop ik met de mond open van verbazing over militair kamp Heumensoord. Dit is waar de militairen slapen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, middenin het bos bij Nijmegen. Bij het hek word ik ontvangen door een groep soldaten in uniform met hun geweren in de aanslag.
Militaire eenheden marcheren massaal het kamp binnen. Ze hebben de eerste dag van de Vierdaagse gehad en stellen zich bij de feesttent in een lange rij op. De uniformen en de serieuze gezichten maken indruk. Ik voel me ongemakkelijk. Ik ben zowat de enige die geen uniform aan heeft. Wat vinden ze er eigenlijk van dat ik hier ben? Mag ik foto’s maken? Dat mag.
Ik word ontvangen door Diane. Eén van mijn eerste vragen is waarom zij -net als ik- geen uniform aan heeft. “Ik ben geen soldaat,” zegt ze “ik ben burger”. Blijkbaar ben ik ook ‘burger’ en ik kom er later pas achter hoeveel verschil dat maakt.
Feest
Een DJ kondigt vrolijk de volgende eenheid aan, waarop die naar binnen marcheert en onder luid gejuich door de anderen wordt ontvangen. Na een trots saluut mogen ze uit de houding en dan wordt er gedanst. Het dringt nu tot me door dat dit geen serieuze aangelegenheid, maar een feest is. Het jaarlijkse uitje van de militairen en ook nog een feest der herkenning, want sommigen zien elkaar sinds een vorige missie pas weer voor het eerst.
Het ontstaan van de Nijmeegse Vierdaagse
De Nijmeegse Vierdaagse is 98 jaar geleden begonnen als training voor militairen. Engelse militairen gebruiken de Nijmeegse Vierdaagse nog steeds als onderdeel van de opleiding en komen hier rond hun 16e verplicht naartoe. Deelname door de Nederlandse militairen is nu vrijwillig en ze kunnen ook nog kiezen of ze individueel of in een eenheid willen lopen. Dat laatste is best zwaar, want officieel moeten ze dan de hele route in de pas lopen.
Over in de pas lopen gesproken: Er is zelfs een vaantje voor de eenheid die zich het ‘netst’ gedraagt! Dat betekent: Netjes lopen, vriendelijk zijn tegen mede-wandelaars en aanmoedigers langs de kant, bij pauzes tegelijk de rugzak af doen en op een rijtje leggen, slaapzaal netjes houden, et cetera. Degene die dat het beste doet wint het vaantje.
Blaren
De eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse is voor veel deelnemers heftig. Er ontstaan lange rijen bij de EHBO. Meestal is het een geval van blaartje-prikken, maar soms zijn er ook blessures. De schoenen die ze dragen lijken me niet comfortabel en de bepakking al helemáál niet! Ze moeten minstens tien kilo bij zich hebben, zowel aan het begin als aan het einde van de wandeling. Dat wordt zelfs gemeten! Om aan de kilo’s te komen vullen ze hun rugzak met zand of met gewichten. In ruil voor de zware bepakking mogen ze tien kilometer minder lopen en dus lopen ze 40 kilometer onder de brandende zon. Maar je hoort ze niet klagen hoor! Ik heb diep respect voor ze.
Een echte doorzetter
Ik ben op zoek naar een speciaal verhaal en die vind ik bij de Denen. Deze 89-jarige veteraan loopt al voor de 26e keer mee. Ik vraag me af wat hem bezielt! Gelukkig mocht ik hem interviewen:
Te gast in militair kamp Heumensoord
Ik mag blijven slapen in één van de grote witte tenten waar wel 100 mensen in passen. Aan een lange gang zitten 12 kamers met elk 4 stapelbedden. Echt veel privacy heb je hier niet en misschien is dat wel de reden dat dit kamp de militairen van alle nationaliteiten zo enorm verbroedert. Je leeft er samen op een postzegel, je levert een fysiek zware prestatie met mensen die hetzelfde doel voor ogen hebben en ‘s avonds drink je er samen een biertje op. Er is veel trots en plezier.
Dag 2 van de Nijmeegse Vierdaagse
Om half 3 ‘s nachts schalt de “Wake up call” over het terrein. Een vrolijk liedje dat iedereen de kracht geeft om nog vóór het ochtendgloren op te staan. De uniformen gaan weer aan, er worden broodjes gesmeerd en iedereen verzamelt zich bij de poort. Eén voor één marcheren de eenheden naar buiten. Óp naar de volgende 40 kilometer!
Ik kruip weer in mijn bed. Een paar uur later moet ik helaas alweer gaan. Jammer, want ik begon me hier net een beetje thuis te voelen! In het begin voelde ik me ongemakkelijk tussen al die serieuze mensen in uniformen waarvan ik niet dacht dat ik er foto’s van mocht maken, maar ik werd heel hartelijk in het kamp ontvangen. Over verbroedering gesproken…
Ik fiets de poort uit, door het bos en daarna de gewone wereld in. ik zie geen uniformen meer. Alleen nog maar ‘gewone burgers’. Zouden zij doorhebben dat hier vlakbij, midden in het bos, een héél speciaal dorp ligt?
Dit artikel werd geschreven op dag 21 van mijn fietstocht: 5000km fietsen door de Gelderse Streken.
Mirre
Laatste berichten van Mirre (toon alles)
- Eiland hoppen op de Wadden (met fiets) - 13 september 2023
- Geniet fietsend van Texel - 11 september 2023
- Fietsen langs de Lek [44km] - 10 juli 2023
7 Reacties
Succes morgen. Zet hem op
Fantastische sfeer!
Heel gezellig daar voor iedereen veel succes
Hey Alex ben jij dit rechtsonder op de foto? Lekker aan het lopen
Haha…Lijkt wel op mij op van een afstand ja!Maar ik ben er alweer bijna 2 jaar uit!
Dat is waar, volgens mij wist ik dat ook, nu je dat zo schrijft? maar je ziet het, je bent vervangbaar?
De laatste day nog even vol houden wens jullie veel succes ❤️